Czemu urzędniczka, żona oficera, matka trójki dzieci miałaby pewnego dnia wyjechać w świat i zacząć zajmować się duchowością? Dlatego, że każdy z nas jest do czegoś powołany w życiu i nikt nie ucieknie przed swoim przeznaczeniem.

"Będziesz zajmowała się ezoteryką, wyjedziesz za granicę i zaprzyjaźnisz się na wiele lat z osobą duchową, a potem ludzie będą o Tobie czytać w gazecie". Takie rewelacje usłyszała piętnaście lat temu Małgorzata Dąbrowa (na zdjęciu) od pani Grażynki, pracownicy szpitala i jednocześnie tarocistki, u której całe miasteczko zasięgało porad. Wróżkę przyprowadził do domu mąż, trochę dla draki. Nie wypadało odmówić. Siedziała więc grzeczne i słuchała bajkowych opowieści o swojej przyszłości, w duchu pękając ze śmiechu. Teraz sama często jest w roli pani Grażynki: opowiada ludziom ich historie, a oni słuchają jej jak bajarki. W tej "bajce" jest zawsze ta sama puenta - w każdej chwili masz szansę zmienić swoje życie, wystarczy tylko wykazać odwagę i przyjąć z otwartym sercem to, co mówią karty. Jednak zanim zaczęła pomagać ludziom, sama zaprzyjaźniła się z kartami i dzięki nim przetrwała trudne chwile.

Karty i buddyjski mnich
Wróćmy do Małgorzaty sprzed piętnastu lat, do momentu, kiedy, ubawiona seansem, pożegnała wróżkę. To, co zrobiło na niej wrażenie tamtego wieczora, to same karty tarota. Nie mogła przestać o nich myśleć. W niedługim czasie sytuacja materialna rodziny Małgorzaty nieoczekiwanie uległa zmianie. Los zaczął się odwracać. Wtedy ze Stanów zadzwonił dawno niewidziany kolega męża i zaproponował pomoc. Nie było wyjścia, Małgorzata musiała jechać sama za ocean. Przed wylotem do USA pojechała po wizę do Krakowa, i tam kupiła talię tarota - taką, jakiej używała pani Grażynka. Praca był ciężka. Wieczorem Małgorzata wracała do swojego pokoju zmęczona, siedziała potem samotna i smutna. Nie znała nikogo, więc dla relaksu zaczęła poznawać znaczenie kart. Wieczorne rozmowy z tarotem stały się dla niej czymś więcej niż tylko zabiciem czasu; czuła, że nie jest już sama. Przez pół roku codziennie wieczorem zaglądała do kart, szukała w nich siły, by przetrwać. Potem zaczęła poznawać ludzi, opowiadała im o swojej karcianej pasji i nieraz proszono ją o wróżbę. Tak się zaczęło. Wreszcie karty przyciągnęły do niej duchowego przewodnika. Przyjaźń z Iwoną Jushin Zrałek, buddyjskim mnichem zen sprawiła, że Małgorzata zaczęła medytować. To był pierwszy krok w jej duchowej podróży.

Jej miejsce na Ziemi
Gdy po kilku latach skończyły się kłopoty finansowe, Małgorzata mogła wrócić do pracy na etacie. Jednak nie była już tą Małgorzatą sprzed piętnastu lat, sprzed tarota. Nie mogłaby odbębniać pracy od 9 do 17, nie teraz, gdy wreszcie znalazła swoje miejsce na Ziemi. Choć wróżenie nie zapewnia bezpieczeństwa finansowego, jednak daje jej coś o wiele ważniejszego: poczucie, że wypełnia swoje powołanie. Za pieniądze całego świata nie kupisz satysfakcji, kiedy ktoś przychodzi i mówi, że dzięki twoim kartom jeszcze żyje. Tak było na przykład z Leną, która przed kilkoma laty podczas pierwszej wizyty u Małgorzaty Dąbrowy usłyszała, że czeka ją wiele sukcesów i wystaw za granicą. Potem wykryto u niej nowotwór. Przez cały czas trwania chemioterapii i podczas operacji malarkę trzymały przy życiu słowa, które usłyszała od tarocistki. Nawet w najtrudniejszych chwilach nie poddawała się, przekonana, że nie nadszedł jeszcze jej czas. Przecież nie miała obiecanej przez wróżkę wystawy! - W drodze ze szpitala do domu przyjechała do mnie z mężem. Chciała podziękować za siłę, jaką dostała podczas seansu. To dowód na to, jak wielką moc mają słowa - mówi wróżka. Małgorzata jest przekonana, że każdy wróż powinien absolutnie akceptować klienta. - Nie wolno nikogo oceniać, trzeba przyjąć go takim, jakim jest. Ludzie mają różne problemy i troski. Czasem może mi się nie podobać ich postępowanie, ale subiektywne odczucia muszę odłożyć na bok. Nie jestem sędzią. Moim zadaniem jest wysłuchać, zrozumieć i sprawić, by człowiek, który przyszedł po pomoc, przyjrzał się swojemu życiu z dystansu i zobaczył rozwiązanie. Ale aby tak się stało, on musi się otworzyć, a zrobi to tylko wtedy, gdy będzie się czuł akceptowany.

Dyplom z uczucia
Świadomość tego, że aby pomóc człowiekowi, trzeba przede wszystkim poznać siebie sprawiła, że Małgorzata Dąbrowa poszła do szkoły. Ukończyła studium psychotroniczne. - Nie odważyłabym się pracować z ludźmi, nie mając podstaw i uprawnień do wykonywanego zawodu. Tematem jej pracy dyplomowej była miłość i jej aspekty w tarocie. Wróżba pani Grażynki sprawdziła się co do joty - z wyjątkiem tego fragmentu o artykule w prasie. Do dziś.

tekst i zdjęcie: Iza Dajwłowska
www.malgorzata-dabrowa.pl.tl
www.alcha.pl